“بچه‌های ما” یا “بچه‌های انقلاب”؟
اوایل دهه ۹۰ بود که از کار با دولتی‌ها کم کردم و سراغ فعالیت‌های میدانی و کار با گروه‌های خودجوش رفتم.
رفقا مجموعه‌ای را معرفی کردند که مایل به حمایت از هسته‌های نخبگانی بود. ارتباط گرفتم. معلوم شد تحت هدایت و پشتیبانی جناب شیخ حسین طائب است.
ایشان در جلسه ارائه و بررسی طرح پیشنهادی، آخرش از من پرسید: این افرادی که در قالب اندیشکده‌های میدانی می‌خواهی فعال کنی، تیپ‌شان چیست؛ بچه‌های تو هستند یا بچه‌های انقلاب؟!
بی‌درنگ و قاطع پاسخ دادم نخیر حاج‌آقا، من کی هستم. اینها بچه‌های انقلابند. خودشان تحلیل دارند و تصمیم می‌گیرند. منتظر من و امثال من نمی‌مانند. و گمان کردم بر سلامت کار تاکید کرده‌ام.
اما ایشان گفت: نوچ! نشد! اینها باید بچه‌های تو باشند!
با تعجب پرسیدم چرا؟
گفت چون اگر در انتخابات قرار شد از یک نفر حمایت شود، وقتی به آنها گفتی به فلانی رای دهید، فوراً قبول کنند!
اصل چالش ما با برخی آقایان همین است. حرکت‌های آرمانی و هسته‌های گفتمانی و حلقه‌های میانی و … ، باید مبتنی بر بچه‌های انقلاب باشد؛ آنهایی که خودشان تحلیل کنند و تصمیم بگیرند و اجرا کنند؛ بدون سفارش و نمایش، و بدون هماهنگ‌شدن با فلان مرکز یا نهاد اسپانسر.
دو دهه گذشته، بیشتر تحت مناسبات سیاسی و پیوندهای محفلی و هدایت‌شوندگی سازمانی حرکت شد. بچه‌های انقلاب، بودند، اما فرمان میدان دست‌شان نبود.
اکنون وقت آن است که عنصر زبده انقلابیِ خودبنیاد، پا به میدان خدمت و حاکمیت بگذارد و سررشته سرنوشت انقلاب را خود به دست بگیرد و معطل هماهنگی‌ها نشود.
